Gisteren was het vier jaar geleden dat mijn opa overleed.
Jan Brillemans. Een lieve, aardige, zorgzame man.
Na de insluiping van ALS (nu bekend door de wereldwijde ALS ICEbucket Challenge) koos hij er zelf voor om te gaan. Het moment zelf was best vredig. Veel van de nabije famliie was er om hem te ondersteunen tijdens het verlaten van zijn lichaam.
Ik kreeg gisteren veel berichten van mensen die me sterkte en liefde toewenste.
Ontzettend bedankt!
Om heel eerijk te zijn, ik ben helemaal niet verdrietig…
Ik ben bereid een redelijk intiem en kwetsbaar verhaal met jullie te delen. Lees verder als je wilt 🙂
Vlak na zijn overlijden miste ik hem enorm. Omdat zijn lichaam er niet meer was en niet meer tastbaar was.
Wist ik toen maar wat ik nu weet…
Zoals jullie wellicht weten: ik praat ook met dode mensen 🙂 met geesten zonder lichaam.
In werkelijkheid, heb ik nog steeds een te gekke relatie met mijn opa, die wellicht beter is dan toen hij zijn lichaam nog had.
Grappig hè?! Ik geniet er ‘stiekem’ van, in de zin van dat ik het er tot nu toe nog maar met weinig anderen over gesproken heb.
In de periode nadat hij zijn lijf verlaten had, besefte ik nog niet wat ik altijd al gevoeld had: mijn waarneming van entiteiten.
Hij geloofde niet zo in het ‘hiernamaals’, althans, dat is wat ik hem wel eens heb horen zeggen. Hij kon het waarschijnlijk niet langer meer ontkennen nu hij zelf geen lijf meer had en ‘alleen’ nog maar een geest was, de psychologie zonder een lichaam. LOL.
Ik kan me nog goed herinneren dat toen ik tijdens zijn uitvaart zong en piano speelde, ik me enorm ondersteund voelde en waarschijnlijk ondersteund WAS. Alles werd LIGHT, magisch en ik had het idee dat hij er misschien wel zou kunnen zijn om bij te dragen…
Wat is het eigenlijk vreemd dat we ons voornamelijk aan anderen relateren door middel van hun lichaam als de totaliteit van hun zijn, terwijl het hun energie, psychologie en karakter hetgeen is dat hun persoonlijkheid creëert. Wanneer het lichaam sterft, betekend dat niet dat de geest ook daarmee overlijdt…
Sinds hij zijn lichaam verlaten heeft is hij in mijn nabijheid geweest. Dat leek hij in het begin zelf niet eens echt te beseffen. Hij was soort van dolend. Soms probeerde hij contact te maken door een aanhoudende piep en gezoem in mijn oren of door tegen de achterkant van mijn schouder aan te drukken… Soms was het alsof ik niet mijzelf was. Later bleek dat hij dan vaak in mijn lichaam zat. Overleden geliefde neigen er vaak naar om dat te doen omdat ze dicht bij je willen zijn en nog voor je willen zorgen… Zeker als de die geest zich daar zelf niet geheel bewust van is, is dat niet zo’n slim en gezond idee. Ik voelde me vervreemd, beangstigd, niet wetend wat er in hemelsnaam gaande was. Ik rook zelfs de chemische imprint van de medicatie en anesthesie die hij nog bij zich droeg. Ik voelde me er ziek door en ik dacht dat het iets met mij te maken had. En… dat had het ook. Ik was me bewust van zijn aanwezigheid en zijn pogingen om met mij te communiceren.
Toen ik meer Access Consciousness® en Talk To The Entities® trainingen ging doen bleef dit onderwerp naar boven komen en heb ik met andere perceptie en nieuwe relatie met het gecreëerd. Onze beider levens ontplooide zich in een nieuwe mogelijkheid.
Hij bezocht me vaak. Toen ik vaardiger, bewuster werd en meer gemak kreeg met zo’n groot waarnemend vermogen, heb ik hem zelfs van de medicatie resten, het trauma en de emoties afgeholpen die de ziekte en zijn leven achter gelaten hadden. Dat was behoorlijk zware shit. Bleh… Dat wil je niet met je meedragen! Wil je daar niet schoon van zijn? Ook wanneer je je lijf verlaat? Zodat je meer keuze hebt als oneindig wezen?
Het is een ding om voor anderen te zorgen als ze nog een lichaam hebben… het is een ander ding om voor ze te zorgen als ze geen lichaam meer hebben en ze nog steeds alle energetische patronen hebben die hun bestaan als wezen zullen blijven creëren.
Hij was daarna super blij en opgelucht! Hoe kan ik dat zeggen? Ik weet het. Het was zo gaaf dat we allebei uitstegen boven wat we eerder voor mogelijk gehouden hadden. Elke keer werd het lichter, sterker, blijer, cooler en het bleef veranderen voor hem en voor mij. Ik merkte hem helderder op, wellicht helderder dam toen hij nog een lichaam had. Hij was meer aanwezig en bewust als wezen.
Waarom bleef hij bij mij aankloppen? Ik was een van de weinigen die met hem als geest wilde praten. Ik vraag me af wie dat nog meer kan zeggen? Voor mij is het een waar geschenk van mijn welwillendheid om me gewaar te zijn van alles om mij heen.
Hij heeft ook geprobeerd om met anderen in de familie contact te maken en is daar zeer volhardend in geweest. Sommigen hebben het opgemerkt en anderen verwerpen het idee. Dat is helemaal prima, al weten ze wellicht niet wat ze missen… Ik heb hem toen gevraagd om het iets rustiger aan te doen, omdat sommigen er dramatisch van werden en hun lichamen op tilt sloegen. Het lichaam geeft altijd het bewustzijn van entiteiten weer, of de persoon zelf het nou wel of niet wilt weten. LOL. Ach ja… Sommigen namen contact op voor praktische hulp, omdat ze nog wat angstig waren en zich wel degelijk bewust waren van zijn aanwezigheid. Dat heeft wat gave veranderingen gecreëerd in de familie. Als ook maar één persoon meer gemak hiermee heeft, golft dat energetisch door de hele familie.
Mijn oma, als het magische wezen dat ze werkelijk is, merkt hem nog steeds op bij tijd en wijle. Vooral als de lichten flikkeren aan de eetkamertafel. We hebben er toffe gesprekken over en soms is opa er ook om mee te kletsen en om met de lichten te spelen en zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Ouwe lolbroek… LOL. Ik hou van mijn Oma en haar interesse hierin, voor haarzelf en hun relatie. Daar zal ik niet meer over zeggen aangezien dat haar persoonlijke verhaal is.
Ik ben blij dat ik met bewust zijn niet in het onzichtbare hoef te ‘geloven’.
Ik hoeft geen bewijs voor iets dat ik heel mijn leven al waarneem en nu concreter kan verworden en benaderen.
Ik heb plezier met bewust zijn en het heeft mijn hele ervaring van ‘leven’ en ‘dood’ totaal veranderd.
Wat als leven niet stopt als je lichaam dood gaat?
Ik hou van jou Opi.
Je bent nog steeds tof en nu wellicht nog toffer.
Fijn dat je nog zo nu en je hoofd om het hoekje steekt om er gewoon even te zijn, wat te ‘kletsen’ of voor wat creatieve en muzikale inspiratie…
Hoeveel leuker kunnen we het nog hebben?
Wat is er nog meer mogelijk?
Merlijn Wolsink 